Mamy rzeczy, posiadamy je, porównujemy się – ja mam więcej, Ty masz mniej. Ale czy to znaczy, że ja jestem lepsza, a Ty gorszy?

O tym, kim jesteśmy, nie świadczą przedmioty i przekonał się o tym  Brązowy Niedźwiedź z naszej opowieści...

Na początku tak zachłysnął się posiadaniem rzeczy, które zbierał z ludzkich jaskiń, że po jakimś czasie w jego jaskini nie było ani kawałeczka wolnego miejsca. Nie wpuścił do domu przyjaciół, pochłonięty rzeczami i ich gromadzeniem. One były dla niego najważniejsze. A kiedy nadmiar  różnych sprzętów zaczął go przytłaczać, próbował wyjść z jaskini, ale utknął w stercie nagromadzonych przedmiotów. Pomogli mu przyjaciele i wtedy zrozumiał, że wszystko to, co nazbierał, uniemożliwiało mu normalne życie i każda zabrana przez niego rzecz wróciła do ludzkiego właściciela.

Zastanawialiśmy się, ile rzeczy potrzebujemy na co dzień? Jaką rolę odgrywają w naszym życiu? Ile z nich jest niezbędnych do przeżycia , a bez których możemy się obejść? Skąd bierze się nasza pasja nabywania wciąż nowych przedmiotów? Co to nam daje? Dlaczego nie wyrzucamy rzeczy, których nie używamy?

Potem dyskutowaliśmy nad sentencją Anthonego de Mello:” Kiedy wróbel buduje gniazdo w lesie, zajmuje zaledwie jedną gałąź. Kiedy jeleń gasi pragnienie w rzece, pije nie więcej, niż może pomieścić jego brzuch. My gromadzimy rzeczy, ponieważ nasze serca są puste”.

Brązowy niedźwiedź to zrozumiał, gdy jaskinia opustoszała, a on zasnął wśród przyjaciół. Spał, mając serce pełne radości i spokoju.

Zajęcia prowadziła Danuta Wołk-Karaczewska